Hoewel ik nog steeds duizelig ben, is het al wel veel minder dan twee weken geleden of in de eerste week. Was het in de eerste week nog als op een in noodweer zijnde stampende zeilboot op een woeste open zee, is het nu als een halve fles rode wijn achter de kiezen.
Als ik achter de laptop zit, is het zelfs twee flessen wijn. Op mijn IPad lezen en spelletjes doen is het echter nuchter. Wandelend voelt aan als 1 glas Sambuca, in de auto rijden als 4 glazen. Gelukkig zit ik nog niet achter het stuur.
In het donker, als ik om 05.00 uur naar de toilet moet, knijp ik soms per ongeluk in de voeten van mijn ega, zoekend naar houvast als ik bijna omkieper. Hij doet dan maar even het lampje aan, na mijn stille verwensingen. Gelukkig hoef ik 's-nachts niet vaak te plassen.
Met 1 persoon praten is als varen op een rustig meer, bij 4 personen wordt het al een golfslagje op hetzelfde meer. Maar na een half uur wordt het water weer rustig, het went dus: praten met 4 mensen. Gelukkig hoef ik niet in mijn eentje te praten.
Elke dag rek ik mijn grenzen op, soms betaal ik de volgende dag daar tol voor. Maar vaak gaat de dag daarop ook goed. Dan rek ik nog verder mijn grenzen op. Zoals een vriendin van mij zei: het is als een elastiek. Je rekt het uit, dat gaat een tijdje goed en dan pangggg, word je weer teruggeslingerd. Gelukkig gaan elastieken ook wel eens kapot. Anders zou ik nooit vooruitkomen.
P.s. Ik kan weer op mijn linkerzijde inslapen!
Wat schrijf je toch leuk, ik vind het geweldig om je belevenissen te mogen lezen! Een eer ook! Of ik ooit nog een CI zal overwegen? Mwwwwah.... ik weet het niet. Na jouw ervaringen ben ik er nog een beetje sceptisch over, maar wie weet verandert dat als je straks wordt aangesloten. Ben zo benieuwd naar dan!
BeantwoordenVerwijderenNu nog even lekker rustig aan doen en vooral de tijd nemen om te herstellen! Probeer er ook een beetje van te genieten!