Een dik jaar later

Een CT-scan van mijn hoofd laat zien hoe de magneet van mijn CI de scan stoort. In dat witte stukje kunnen ze dus nooit zien of er eventueel iets mis is in mijn hersenen. Dat kan alleen als de magneet eruit gehaald wordt. Dat is een chirurgische ingreep wat je niet snel doet. Gelukkig was in mijn geval niks aan de hand. Ik had last van oogmigraine, maar dat had ik al voordat ik een CI had. Toch vraag ik me wel eens af wat voor gevolgen zo'n CI eigenlijk heeft. Ik heb er bewust voor gekozen, met in mijn achterhoofd dat zo'n magneet en elektroden in je hoofd niet bepaald natuurlijk is. Google op elektrosmog en de gevaren vliegen om je oren.

Toch deed ik het. En ik ben er blij mee. De grootste winst zit hem voor mij in het beduidend makkelijker verstaan van andere mensen, één op één en in kleine groepen. Dat ik mijn man niet altijd hoef aan te kijken om te verstaan wat hij zegt. Dat is voor hem en voor mij nog steeds wennen.

Wat ik ook een pluspunt vind, een neveneffect die ik niet verwacht had, sommige mensen kunnen nu ook mij beter verstaan. Ik praat " makkelijker, beter verstaanbaar". En ik vind dat soms nog gek, want ik versta mezelf altijd goed :-)

Pratende vogels, krassende whiteboardstiften, rammelende toetsenborden, tikkende nagels, snorrende katten. Ja, ik vind mijn leven rijker geworden. Maar als het niet gekund had, was het ook goed. Mijn geluk hangt niet af van het horen. Geluk zit in andere dingen, maar het is wel fijn dat ik dit erbij heb.

Dit is mijn laatste blog over CI.

 

Posted with Blogsy