Op het moment dat mijn vriendin en CI-draagster naar mij uitkijkt in de wachtruimte bij het Erasmus ziekenhuis, valt haar oog op deze tekst op de muur: "gretig en dromen", als ik net binnen kom lopen. Een duidelijk geval van synchroniciteit, want deze tekst geeft mijn leven perfect weer. It's written on the wall!
Mijn CI is nu weer opnieuw afgesteld met drie extra programma's. Gehoortest wees uit dat ik met CI op 20-25 Db uitkom in plaats van 110-120 Db zonder CI. Het is een heel groot verschil en dat merk ik zeker in het dagelijkse leven. Ik ondervind nu ook hoe weinig ik eigenlijk hoorde met mijn gehoorapparaten, terwijl ik voorheen juist het integendeel vond. Zo zie je maar weer, het is allemaal een kwestie van perceptie. Ik was tevreden met mijn gehoorapparaten tot ik dit avontuur met CI aanging. Nu zou ik niet meer zonder CI willen, hoe onvolkomen het geluid nu nog is.
Soms bekruipt mij wel eens het gevoel: ben ik nu gelukkiger met CI en alle geluiden die ik nu hoor? Want ik hoor niet alleen maar leuke geluiden, zoals fluitende vogeltjes, blatende schapen en spinnende katten maar ook het snijden van groenten (krisj, krisj) in de keuken als ik in de woonkamer op de bank zit. Of het knauwen op Amsterdamse uien van mijn lief (knars, knars...ik begrijp nu wel meteen de herkomst van het woord tandenknarsen). Het gerammel van het uitladen van de vaatwasser of het tikken van de richtingwijzer van mijn auto. Leuk dat ik het nu allemaal kan horen maar maakt mij dat ook gelukkiger? Dat is een vraag waarop ik niet gewoon met ja of nee op kan antwoorden. Je leert er mee omgaan, het filteren. Ongewenste geluiden kun je naar de achtergrond dringen maar dat kan ik nu nog niet. Alles komt even hard binnen. Ik ken zelfs iemand die haar CI uitdoet tijdens het koken, want het gasfornuis maakt zoveel lawaai. Herkenbaar! Maar toch zet ik de CI niet af want ook dat soort geluiden hoort erbij. Ik kan mijn hersenen leren het te negeren als een niet ter zake doende geluid.
Waar ik heel blij mee ben, is dat ik op verjaardagsfeestjes of in grote groepen, de stem van mijn gesprekspartner veel beter kan horen boven het drukke geroezemoes uit. Dat was een grote verrassing. Ik hoef me nu veel minder in te spannen om een ander te verstaan. Kijk, dáár ben ik voor gegaan! En dat ik, bij het terugrijden in het donker naar huis, mijn lief heel goed kan verstaan bij het minieme licht dat van het dashboard komt. Ik moet zijn lippen wel zien, maar het hoeft niet meer bij 100 Watt licht te zijn. Ook het steeds beter verstaan van woorden bij gehoortraining zonder te kijken is voor mij een overwinning. Ik moet er hard voor werken, maar uiteindelijk lukt het me wel. Ik ben er nog lang niet, ik ben pas 4 weken bezig met het horen. Met wat ik nu hoor, geeft me een goed gevoel voor de toekomst.
Ik moet alleen iets vinden op de knuffelhouding. Als iemand mij enthousiast omhelst, moet ik mijn CI vasthouden want anders valt het er zo uit. Ja, ik kan een oorstukje aan laten maken zodat het kissproof is maar ik ben juist zo blij dat er niets meer in mijn oor zit. Geen jeuk meer, geen afgesloten gevoel. Voor het andere merk CI bestaan er haarclips, eens kijken of dat er ook is voor mijn type CI. Ik denk het wel, voorlopig hou ik het gewoon vast, want ik kan niet zonder knuffelen.
