Eerst een korte uitleg wat een CI is en hoe het werkt:
Hoe slagen onze oren erin om lucht die trilt (want dat is geluid) om te zetten in iets wat wij begrijpen? Dat is te danken aan de haarcellen in het slakkenhuis - meer dan tienduizend per goedhorend oor - die geluid via de gehoorzenuw doorgeven aan onze hersenen. Die hersenen interpreteren bliksemsnel of de trillende lucht wordt veroorzaakt door een blaffende hond, een opgevoerde brommer of een sprekende persoon.
Maar wat als er ergens een ‘kink in de kabel’ is? Wat als het binnenoor er niet of nauwelijks in slaagt om de trillende lucht door te geven aan de hersenschors? Dan kan daar in veel gevallen iets aan gedaan worden. Een chirurg kan elektroden in het slakkenhuis (de cochlea) plaatsen die de functie van de trilhaartjes overnemen, het geluid naar de gehoorzenuw voeren en deze elektrisch stimuleren. Dit noemen we een cochleair implantaat, ofwel CI.
De bediening van het implantaat (aanzetten, instellen) gebeurt van buitenaf. De buitenapparatuur wordt vaak met een magneetje boven of schuin achter het oor ‘geplakt’. Dit uitwendige deel bestaat uit een microfoon en een processor. De microfoon vangt het geluid op, de processor is een kleine computer die het geluidssignaal omzet in een code. Vanaf de processor loopt een snoertje naar een magnetische spoel, die de code doorstuurt naar het implantaat. Dit zet de code om in elektrische pulsen, die via elektroden de vezels van de gehoorzenuw in het slakkenhuis rechtstreeks prikkelen. Het CI maakt gebruik van het feit dat het binnenoor en de gehoorzenuw op verschillende plekken gevoelig zijn voor verschillende frequenties. Deze prikkelingen zijn het geluid dat de CI-gebruiker hoort.
En nu mijn verhaal, waarom wil ik een CI als ik behoorlijk goed uit de voeten kan met mijn huidige gehoorapparaten, redelijk (eenvoudige) muziek kan verstaan, het verschil kan horen tussen een mannen- en een vrouwenstem.
Het begon met een verstopt oor. Niet zo'n eenvoudige uit te spuiten oorprop, maar een telkens dichtklappende Buis van Eustachius. Een kwaal waar ik al van jongs af aan mee behept ben. Soms heb ik er een lange tijd last van en vaak blijft hij gelukkig jaren weg. Maar de laatste keer bleef hij toch hardnekkig mijn goede rechter oor lastigvallen. Beide oren zijn even zwaar slechthorend, maar met mijn rechter oor hoor ik "fijn", zoals iedereen wel een fijne telefoon'oor' heeft, tenminste de horenden onder ons.
Het was net in de tijd dat ik steeds meer met onbekende mensen van mijn werk in contact kwam. Mensen die binnensmonds praten, mensen die met een zwaar dialect praten... Met mijn "gewone" oren ging dat allemaal net goed in combinatie met spraakafzien (liplezen), maar met dat verstopte oor was het net af en toe rijden in dichte mist.. Huh?? Wablief, en dat tig maal per dag. Ik werd er onzeker van. Turen naar het mondbeeld, mijn linkeroor extra inschakelend, mijn hand ging telkens naar de volumeregelaar van mijn gehoorapparaat, zou het toch niet aan de batterij liggen?!! Neen, en mijn Buis van Eustahius weigerde open te gaan ondanks mijn dringende verzoeken. Toen dacht ik: een CI staat toch rechtstreeks in verbinding met mijn gehoorzenuw? Eureka: heb die verdomde Buis van Eustachius helemaal niet nodig!
Ineens zwichtte mijn Buis van Eustachius voor mijn smeekbeden (waarschijnlijk door mijn dreiging met CI), hij klapte open en ik hoorde weer 'normaal'. Maar de vrees bleef, maar ook een stukje ondefineerbaars... Een broer van een zwager die KNO arts is in België zei tegen mijn man: " ze is bang om te horen!!" ik stond perplex! Mijn eerste reactie was: welnee joh, ben juist bang dat de operatie alles verpest, dat ik dan nooit meer kan horen met mijn oor. Ben nogal zuinig op mijn kleine beetje restgehoor wat ik optimaal gebruik. Maar toch... Het zaadje was geplant en ik ging nadenken. Wat als..en stel dat...
Besloten om me maar eerst eens te laten onderzoeken of een CI wel kon. Misschien kan het wel helemaal niet, zit ik daar voor niks te prakkizeren. Uit het onderzoek bleek dat het inderdaad mogelijk was, ik was nog niet overtuigd, de twijfel bleef. Uiteindelijk gaven de gesprekken met de logopodiste en maatschappelijk werk de doorslag voor mij. Ook al zou ik 'maar' 30 decibel meer kunnen horen, het levert me altijd meer rust en dus energie op. Over de decibellen enzo vertel ik wel eens in een ander blog.
Na het besluit in december ging het ineens heel snel. Eind januari zou ik geholpen worden. En dat is dus al vandaag! Vanavond om 19.30 uur moet ik op de verpleegafdeling zijn. Morgen (vrijdag de 27e) word ik geopereerd en zaterdag mag ik naar huis als er geen complicaties zijn.
Ik wil zoveel mogelijk een blog bijhouden over het proces. Leuk voor mijn familie, vrienden, buren, collega's, maar vooral ook voor mezelf. Om het na een jaar terug te lezen wat er allemaal gebeurd is. Misschien dat ik het dan ook beter kan bevatten wat mij te wachten staat. Want spannend vind ik het wel. En afscheid nemen van het geluid in mijn linkeroor, want het kleine beetje restgehoor verdwijnt dan definitief en dat is ook eng. Natuurlijk komt er weer geluid voor in de plaats, maar het zal anders zijn. Hoeveel anders zal blijken over 6 weken als het externe apparaat wordt aangesloten en tijdens/na de revalidatie.
Zo, ik ga er in springen ... in dit avontuur. Zonder al te hoge verwachtingen, ik zie wel hoe het loopt. Go with the flow.
